محسن حسنیبیکارم افسرده ام و سرمایه هم ندارم چکار کنم؟
اول دلیل بیکاری خودت رو پیدا کن. مطمئنم یه بخشی از این دلیل بی کفایتی دولت هست که نتونسته برای تو دوست خوبم کار بسازه.
اما مگه شکم گرسنه و ذهن رویاپرداز این دلیل رو میتونه بپذیره و منتظر بمونه که یکی بیاد و براش کار درست کنه؟
حتما نمیشه و تو باید قبل از اینکه از گرسنگی بمیری یا از خجالت پیش دوست و آشنا و فامیل و خانواده آب بشی ، یه کاری برای خودت بکنی.
این مقاله رو تا آخر بخون و اگه انگیزه گرفتی طبق راهنمایی من کاری برای خودت انجام بدی ، نظر خوبت رو برام در آخر مقاله بنویس تا بقیه هم راهنمایی بشن که باید چکار کنن تا از بیکاری ، بی پولی و افسردگی دربیان. زن و مرد هم نداره همه باید بتونن برای خودشون کاری کنن.
توی این مقاله امید الکی بهت نمیدم عوضش راه هایی بهت نشون میدم که بتونی یه تکونی به وضعیت خودت بدی.
اول تجربه خودم رو بهت بگم بعد راه حلی هم برای تو پیدا میکنم و میگم برات که تو هم از بیکارم افسرده ام بی پولم خلاص بشی.
تجربه بیکاری خودم
سال 83 بود که از سربازی برگشتم. سه ماه دنبال کار میگشتم ولی خب توی بازار تخصصی که کدنویسی کامپیوتر بود کار چندانی نمیشد پیدا کرد. هنوز اونقدر جامعه با کامپیوتر آشنا نبود.
گوشی های موبایل هم در حد 1100 خیلی محدود اومده توی بازار و فقط پولدارها داشتن. پس بازار کدنویسی مثل الان بزرگ و پر از شغل نبود.
برای همین رفتم پیش معلم دوران دبیرستانم که یه شکت زیرساخت داشت که ادارات دولتی رو که تازه داشتن به کامپیوتر مجهز میشدن، شبکه کامپیوتری میکشید.
فوق دیپلم داشتم و هیچ وقت حتی برای نانوایی پدرم هم کارگری نکرده بودم. اما برای شروع کار و پول درآوردن توی اون شرکت کارگری کردم. نه کار تخصصی. داکت میزدم ، از نردبون بالا میرفتم، دیوار سوراخ میکردم. کابل کشی میکردم و …
یه روز مته هیلتی (دریل بزرگ برای سوراخ کردن بتن) توی سقف گیر کرد و دو نفری با همکارم سه ساعت طول کشید تا مته رو آزاد کردیم و اونروز روز بدی بود. تمام دستهام درد گرفته بود.
دست هایی که تا دیروزش فقط با کیبورد کامپیوتر آشنا بودن.
همون شب قبل از خواب با خودم تصمیم گرفتم از این وضعیت دربیام و یه شغل بهتر داشته باشم. رفتم سراغ دو تا از دوستانم و باهم یه شرکت کمک رایانه (کمک تلفنی و حضوری در محل مشتری برای درست کردن کامپیوتر) راه انداختیم.
پدرم یک میلیون تومن کمک کرد و دفتر اجاره کردیم. (ذوق نکن تمام یک میلیون رو به باد دادم. یک میلیونی که میشد یه زمین صد متری توی شهرمون باهاش خرید)
دو سال دفتر رو داشتم. البته دوستام ازم جدا شدن چون دیدن نمیشه کار رو جلو برد. هیچ کدوممون تجربه کاسبی و مشتری‌مداری و مشتری‌یابی نداشتیم.
دفتری که بعداز 6 ماه از راه اندازیش فقط یه مغازه کوچیک ازش موند و 7 میلیون بدهی.
الان که پشت سرم رو نگاه میکنم میبینم که من به خاطر نابلدی کار فروش ضرر کردم. کاری که بعدها تلاش کردم خوب یاد بگیرم و بالاخره یاد گرفتم.
ادامه داستان خودم در زمانی که میگفتم بیکارم افسرده و بی پول
خلاصه بعداز ورشکستگی در سن 23 سالگی و در حالی که دو سال بود ازدواج کرده بودم توی سال 86 مغازه رو هم با شکست جمع کردم و دوباره دنبال کار گشتم.
سن کم ، ازدواج زود ، خرج خونه ، کرایه خونه ، همسری که با هزار امید اومده توی خونه کسی که شرکت داشت، پولی که از دست پدرم رفته بود ، بدهی زیادی که داشتم همه اینها خیلی روم فشار آورد. ولی نمردم.
توی اون روز با خودم فکر کردم بیکارم افسرده شدم و بی پولم خدایا چکار کنم؟
همون فکری که تو الان میکنی ( بیکارم افسرده ام بی پولم )
شروع کردم دنبال کار گشتن ، همزمان باهاش با کامپیوتری که برام مونده بود دوباره نشستم کدنویسی کردم و خودم رو به چند جا معرفی کردم. رفتم سراغ چندتا آموزشگاه کامپیوتر برای درس دادن ICDL .
بالاخره توی یه آموزشگاه شروع کردم هفته ای دو ساعت درس میدادم. پول خیلی کمی بود ولی روزنه امید بود.
بعداز دو ماه توی یه کارخونه که کار با اکسل میخواستن به عنوان یه کدنویس مشغول کار شدم. وقتی برای مصاحبه رفتم خوب گوش دادم که ببینم برای چی اکسل کار میخوان. (مهارت خوب گوش دادن)
متوجه شدم که یه فایل اکسل رو به عنوان برنامه تولید کارخونه 50 نفره دارن استفاده میکنن. همونجا بهشون گفتم میتونم کمک خیلی زیادی برای سروسامان دادن به اوضاع برنامه تولید بکنم. اما توضیحات خیلی تخصصی هم ندادم.
بالاخره با اعتماد به نفس کامل مصاحبه رو گذروندم و با مهارت خوب گوش دادن و خوب حرف شدن که از تجربه شرکت و مغازه و شکست و آموزشگاه به دست آورده بودم تونستم کار رو بگیرم.
5 ماه بی وقفه کار کردم تا نگم بیکارم افسرده ام
5 ماه رو دایم کار کردم. از 24 ساعت 19 ساعت درگیر کار و رفت و آمد به کارخونه بودم و فقط 5 ساعت توی خونه بودم که اونم 4 ساعتش رو خواب بودم و فقط یک ساعت با همسرم که تازه زندگی رو با من شروع کرده بود وقت میذاشتم.
خیلی ازش عذر میخوام که چنین زندگی‌ای رو براش درست کردم. و همیشه ناراحت این اوضاع بودم. ولی خب چون داشت پول درمیومد هر دومون با اشتیاق سختی‌ها رو تحمل کردیم.
اما فقط دو ماه اول حقوق به موقع دادن. و دیگه از حقوق خبری نبود تا اول زمستون که بشه سه ماه کار بی‌حقوق . هیچ پولی توی کار نبود. حتی یه ده هزار تومنی هم ندادن که لااقل نفس بکشیم.
کرایه خونه ، قسط وام ازدواج ، پول آب و برق ، نون شب ، لباس ، مهمونی و …. پول هیچکدوم درنمیومد. آموزشگاه هم چند ماه بود که نرفته بودم. وقت نمیشد که برم.
با دعوی از کارخونه اومدم بیرون و باز هم گفتم من بیکارم افسرده ام
بعداز اینکه 3 ماه حقوق ندادن دعوام شد با مدیر کارخونه و زدم بیرون . مثل آدمی که وسط بیایون گیر کرده باشه حیرون و سرگردون.
رفتم آموزشگاه و هفته ای 8 ساعت تدریس برداشتم. به اندازه کرایه خونه درمیومد. اما کار خوب و کاملی نبود. بیمه نداشت . یه ماه بود یه ماه نبود. اون موقع خیلی زیاد نمیومدن کلاس کامپیوتر. تازه داشت این چیزها باب میشد.
تا اردیبهشت سال 87 بیکار بودن و فقط توی آموزشگاه درس میدادم.
آخ که چه شب عید بدی بود ….
بالاخره دیده شدم و البته کمی هم جسارت به خرج دادم
بیکارم مال کسیه که جسارت به خرج نمیده. اگه اون روز جسارت به خرج نمیدادم هیچ وقت توی زندگی اینقدر رشد نمیکردم.
منو خواستن برای مصاحبه برای شغل پشتیبان شبکه کامپیوتری. آخه توی آموزشگاه ادعا کرده بودم که شبکه کار کردم.
بله شبکه کار کرده بودم ولی فقط کارگری. سیم کشی و داکت زنی. تخصصی روی بقیه محتوای شبکه نداشتم. آخه شبکه کامپیوتری مثل شبکه برق نیست که فقط سیم ها رو بهم وصل کنی و همه چیز کار کنه.
خیلی تخصص میخواد که بتونی بگی شبکه کار میکنی. که خداروشکر تا سال 92 دوره های کامل شبکه رو گذروندم و خیلی تخصصی کار کردم.
منو خواستن. رفتم و ادعا کردم که بله شبکه کار کردم. حقوقم شد ماهی 200 هزار تومن . تقریبا ماهی 2 و نیم برابر چیزی که از آموزشگاه درمیاوردم.
خیلی ذوق کردم و خداروشکر کردم که نتیجه تلاشهام رو داره بهم میده. بعداز 3 سال گرفتاری ، بی پولی بیکاری و افسردگی و ورشکستگی یه کار پیدا کرده بودم که بیمه داشت و ماهی 200 هزار تومن درآمد . (200 هزار تومن حداقل درآمد کارگری اون موقع بود.)
روزهای اول کار جدید
همون روزهای اول کار جدیدم بود که رئیس بخشی که براش کار میکردم بهم گفت برو طبقه زیرزمین اداره و ببین مشکل شبکه چیه. همکارا (80 نفر بودن) میگن شبکه شون از کار افتاده و کارهاشون مونده.
رفتم سر سوئیچ (دستگاه مرکزی شبکه که همه کامپیوترها رو بهم وصل میکنه) دیدم کابل ها سرشماره خودشون وصل نشدن. همه رو کندم و دوباره با شماره مرتبشون کردم. (خیلی کار احمقانه ای کردم)
وقتی برگشتم اتاقم رئیس عصبانی داد زد حسنی بیا ببینم چکار کردی؟ توضیح دادم که چکار کردم. رئیسم که اتفاقا آدم سختگیری بود گفت چیزی به تو نمیگم عوضش به خودم میگم که از اول همه چیز رو طبق استاندارد نچیدیم سرجاش. تو کارت استاندارد بوده ولی خوب بود یه سوال از من میکردی که بگم قبلا چکار غیراستانداردی کردیم و الان این تداخل پیش نمیومد. (شبکه کارها میدونن چی میگم).
خلاصه خرابکاری اون روز به خیر گذشت. چون اعتماد به نفس داشتم و خیلی با دقت و خوب دیده بودم که متخصص های شبکه چکار میکنن. تا اون موقع هیچ کلاس آموزشی سبکه نرفته بودم و فقط کمی تججربه داشتم.
بیکارم افسرده ام بی پولم برای من تموم شد.
آبان 87 توی دادگستری استخدام شدم
اصلا دلم نمیخواست هیچ وقت پام رو توی کار دولتی بذارم. چون به نظرم جون آدمو می‌گزفت و تبدیل می‌کرد به یه مرده متحرک که هر روز باید سر ساعت بری و برگردی و هر چی گفتن بگی چشم.
اما چه کنم که موقعیت شغلی بهتر از استخدام دادگستری تا اون روز نداشتم و همه بهم فشار آوردن که باید بری توی این کار.
رفتم توی دادگستری و چون آدم فعال، با اعتماد به نفس (نمیدونم از کجا آوردمش ولی بعدا فهمیدم که میشه یادش گرفت)، با مطالعه زیاد و اهل یادگیری بودم در عرض 4 سال و نیم تبدیل شدم به مدیر IT دادگستری استان…
از همون موقع که از کارخونه زده بودم بیرون شروع کرده بودم به دوباره درس خوندن و یاد گرفتن هم توی دانشگاه و هم بیرون دانشگاه برای همین از قبل از شروع کار توی دادگستری کم کم وقت گذاشتم و خیلی چیزهای دیگه یاد گرفتم. هم توی تخصص کدنویسی، هم شبکه و هم تخصص‌های عمومی مثل فروش، مذاکره، مدیریت دولتی، مدیریت کسب و کار، تدریس، سخنرانی، نوشتن مقالات و خیلی چیزهای دیگه عالی شدم.
انگیزه مهمترین مشکله که تقریبا ۹۰ درصد بیکارها دربارش مشکل دارن و اشتباه فکر میکنن.
اگر تو هم با انگیزه های کار کردن و ادامه زندگیت مشکل داری، توصیه میکنم که حتما این آموزش رو ببینید :
الان نه بیکارم نه افسرده و نه بی پول
خداروشکر میکنم که با همه سختی‌هایی که داشتم تونستم خودم رو به همه ثابت کنم. الان بعداز 18 سال حمت کشیدن و پیگیری کردن کارها، همه دکتر صدام میزنن. در حالی که یه روز فقط یه فوق دیپلم ساده داشتم و خیلی‌ها آدم حسابم نمیکردن.
الان همه آقای مدیر صدام میزنن. در حالی که قبلا فقط یه کارگر ساده درجه سه بودم.
الان همه باهام معاشرت میکنن. مشورت میگیرن، توی مهمونی‌هاشون جای خوب رو بهم میدن و ازم تشکر میکنن که براشون وقت میذارم در حالی که قبلا اصلا باهام حرف نمیزدن و آدم حسابم نمیکردن.
تو هم میتونی! اگه دردت بیکارم افسرده ام و بی پولیه
فقط کافیه که بخوایی و رشد کنی. بخوایی و از وضعیتی که الان داری خلاص بشی. بخوایی و مهارت های عمومی و تخصصی خوبی رو یاد بگیری.
فرض کن سه سال دیگه با همین مهارتهایی که داری و با همین فرمونی که داری جلو میری. همینطور به غر زدن و نمیشه گفتن ادامه بدی ….
به نظرت چی میشه؟ چی گیرت میاد؟ کی حرفتو میشنوه؟ اصلا چرا باید کارفرما و حتی دولت به حرف کسی که اصلا تلاش نکرده مهارت درستی به دست بیاره گوش کنه؟
پیشنهاد آخر برای رهایی از بیکارم افسرده ام بی پولم
اگه مهارت عمومی داری حتما مهارت تخصصی رو هم به دست بیار و همزمان توی آب بپر، خودت رو نشون بده. حرف بزن و بذار همه بفهمن که توی سر تو چقدر توانایی هست.
و اگه مهارت تخصصی خوبی داری، مهارت های عمومی رو یاد بگیر و به خودت کمک کن که شکوفا بشی.
نترسید اگه کنار یه تخصص مثل کدنویسی یا مکانیکی یا هر چیز دیگه، فروشندگی رو هم یاد بگیری. تو باید بتونی مهارت خودت رو به دیگران نشون بدی.
اگه میخوایی بدونی که چه مهارتهایی باید یاد بگیری تا از بیکاری خلاص بشی، این مقاله رو بخون :
در آخر ازت میخوام تو هم تجربه‌هایی که تا به الان داشتی رو بنویسی که همه‌مون ازش یاد بگیریم و اگه من هم بتونم کمکت کنم تا بدونی چکار باید بکنی و از گفتن بیکار افسرده ام و بی پولم خلاص بشی.
برای اتباط مستقیم با من هم میتونی در تلگرام بهم پیغام بدی
محسن حسنی
محسن حسنی 
محسن حسنی